Het voorschrift Show, don't tell (toon, in plaats van te vertellen) is een uitdrukking, die benadrukt dat de schrijver er goed aan doet om waar mogelijk vertelde informatie te vervangen door actie en dialoog.
Als je als schrijver alles vertelt wat er gebeurt, verwijder je jezelf maar ook de lezer van de actie. Vertellen informeert de lezer. Tonen is anders. Het beschrijft een gebeurtenis of een actie zodanig dat de lezer zich makkelijk kan inbeelden dat hij of zij er bij was.
De neiging om bijvoorbeeld bij het beschrijven van een karakter erg direct te zijn is normaal groot. "Charles was erg boos," is erg direct en je vertelt dus de lezer dat iets zo is. Om de lezer het verhaal te laten ervaren alsof het voor zijn ogen gebeurd, moet je de lezer laten "zien" dat Charles boos is. Je brengt de situatie tot leven door meer informatie. Dit kost dus meer woorden dan wanneer je direct bent, maar dit betrekt de lezer veel meer bij het verhaal. Bijvoorbeeld, " Charles sloeg hard met zijn vuist op de tafel en liep rood aan," is al meer beeldend en brengt meer emotie over. Door "Show, don't tell" laat je de lezer de getoonde situatie invullen.
Zie voor meer informatie ook http://www.aliventures.com/why-show-dont-tell/, en http://www.schrijvenonline.org/nieuws/show-dont-tell-verklaard.